Hoofdstuk 1
Moe en voldaan, buikje rond gegeten en met haar voeten op de koffietafel peinsde Christel voor zich uit, een groot glas Zuidafrikaanse wijn in haar linkerhand; in haar rechterhand een sigaar waar ze af een toe genietend een trekje van nam. Boven het bankstel hing een waas van rook die de kamer in tweeen splitste.
Wat moet ik aan op vakantie vroeg ze zich af. Weer die oude vertrouwde badpak aan of zou ze het durven om die knalrode stringbikini aan te trekken? Kon ze het wel maken om op haar leeftijd zo gewaagd aan het strand te gaan liggen?
Ze stond op en liep naar de slaapkamer om eens in haar kleerkast te kijken. Waar had ze dat ding ook alweer neergelegd. Hij lag vast in die schoenendoos op de bovenste plank. Als ze op haar tenen ging staan, zou ze er net bijkunnen. In de spiegel van de kast zag ze haar weerspiegeling. Ze zag er voor haar leeftijd niet gek uit. Jong genoeg nog om een string te dragen, dacht ze bij zichzelf terwijl ze haar adem inzoog en haar buikspieren aanspande. Pareo en een wijde bloes er bij aan en.....maar hij is zo rood.
Met trillende handen maakte ze de deur open en pakte de doos die helemaal achetraan op de plank stond, verborgen achter de wintertruien. De adem stokte haar in de keel en alle haartjes op haar lichaam giengen overeind staan. Het was alsof een hand haar hart vastpakte en er in kneep. Het zweet brak haar aan alle kanten uit. Langzaam, tergend langzaam tilde ze de deksel van de doos op tot de bikini helemaal zichtbaar was.
'BOE!!!'
Christel maakte een sprongetje en gilde het uit, daarbij de doos met bikini in de lucht gooiend.
Helemaal achterin de kast stond Winnie, haar vriendin, haar hoofd net zichtbaar tussen de jasjes die in de kast hingen.
'Grapje'.
'Niet leuk', zei Christel. Eenmaal bekomen van de schrik vroeg ze: 'Wil je ook een glas wijn?'
'Ja graag'. Christel schonk haar een glas wijn in en zei met verwijtende stem: 'Wil je dat nooit meer doen, ik pieste bijna in m'n broekje van de schrik. Je weet toch dat ik daar niet tegen kan'.
'Is goed', mompelde Winnie met het glas al aan haar lippen, waarna ze een sipje van de wijn nam, daarbij lucht mee naar binnen zuigend. Ze liet de wijn over haar tong en wangen rollen voor ze het doorslikte.
'Zuidhelling..., 1995..., tikje gember..., vleugje vlierbes..., snufje zout en peper. Best lekker met een zakje Hamka's van Smiths. Maar nu wil ik graag met m'n ballen voor de buis liggen en helemaal niets meer doen als je het niet erg vind'.
Christel draaide zich nuffig om en mompelde binnensmonds terwijl ze naar de badkamer liep: 'Toch wel tekenend. Denk je een vrouw met ballen gevonden te hebben, wil ze de hele avond binnen zitten en naar de buis staren. Als ik niet al een fobie had, dan kreeg ik d'r wel een'.
Een tikje gepikeerd trok ze de deur van het medicijnkastje open.
'IEIEIEIEIEIE!!!!!!!!!!!!!!'
Met een blik vol afgrijzen keek Christel in de wastafel waar een fles "Easy Colors" met grijsdekking van L'Oreal in lag. Wanneer leerde Winnie nou es dat ze haar niet meer moest confronteren met haar fobie voor felle kleuren. Ze pakte het flesjes op en stormde de woonkamer binnen waar Winnie met een vette grijns op haar gezicht naar de tv zat te kijken.
'Sorry schat, ik kon het niet laten, maar je bent ook zo'n makkelijke doelwit. Ik beloof je dat ik het nooit meer zal doen, okee?'
Christel ging met trillende benen naast haar zitten en mepte haar schouder voor ze met haar hoofd op Winnies buik ging liggen. Met haar hoofd naar de tv gedraaid bleef ze even liggen.
'Het word weer eens tijd om de valletjes te wassen, vind je niet?'
'Ja', zei Winnie, 'maar ik doe het niet. Bij mij verkleuren ze alleen maar'.
'Je moet ook de vernieuwde Robijn Intensief gebruiken. Je weet wel dat wasmiddel met dat exhibitionistische beertje of ben ik in de war met die vent met die lemma's'.
Christel huiverde toen ze aan lemma's dacht.
Winnie zette de tv uit en keek Christel peinzend aan.
'Wordt het niet weer eens tijd voor een Ikea-zachte-bank-met- stelling-gesprek?'
Christel zuchtte.
'Vooruit, maar ik wil het niet hebben over mijn kleurenangst; ik heb vandaag een beetje o.d. aan kleuren gehad'.
'Nee, okee dan. Waar zullen we het dan over hebben? Je hebt zo te horen geen zin in een interessant gesprek'.
'Nou, ik heb vanmiddag zitten denken toen ik op m'n pit-zit-zak zat, en ik heb twee filosofietjes bedacht.
Stelling: Is Wijk bij Duurstede gay capital of the world? Of stelling twee: Moet Barbie onder het mes?'
'Nee op alle twee'.
'He wat ben je weer vervelend, doe toch lekker mee. Dat zijn best interessante stellingen als je er de tijd voor zou nemen om over na te denken'.
Winnie zuchtte diep en dacht aan de hoeveelheid librium die ze nog in huis hadden. Zou het genoeg zijn?
'Okee dan. Jij je zin'.
De rest van de avond brachten ze bekvechtend door, elkaar met argumenten proberen te overtuigen van elkaars gelijk. Hoe ze erop kwamen wisten ze niet meer, maar de discussie over legbatterijeieren, best te eten of helemaal niet hield ze tot middernacht bezig. Toen ze daarna naar bed gingen, had nog heel veel moois kunnen gebeuren, maar de batterijen waren op.
volgend hoofdstuk
HOOFDSTUK 2
'Waar moeten we heen', vroeg Christel aan Winnie die stevig doorstappen de weg scheen te weten.
'Richting Gouden Doosallee, achter de Spiraalweg. Je weet wel, de derde zijstraat van de Naaldhaklaan. Schiet nou maar op, anders komen we te laat. Je weet toch hoe Marian is als we te laat komen'.
'Ik kan je op deze pumps moeilijk bijhouden, dat weet je toch'.
'Waarom heb je dan in naam van de godin geen wandelschoenen aangetrokken? Je wist toch dat we gingen lopen', zei Winnie met verwijtende stem.
"Waarom heb je in naam van de godin geen wandelschoenen aangetrokken', bauwde Christel haar met hoge stem na. 'Ik had geen tijd meer, twas vandaag druk op de zaak, dat heb ik je toch verteld'.
In de verte zagen ze hun vriendin Toos bij zich, die haar met nieuwe hondje aan het wandelen was.
'Ha Toos', zeiden de dames in koor toen ze haar benaderd waren.
'Nieuw', vroeg Christel, een beetje buiten adem van het stevige wandelpas.
'Ja', zei Toos.
'Hoe heet ie', vroeg Winnie.
'Geencentteveel', klonk een stevig Zeeuws accent, 'Maar hij luistert allen naar Flappie'.
Ze babbelden wat met Toos tot die hen een boterbabbelaar aanbood.
Wegwezen, dacht Winnie. Toos bewaart die dingen altijd op hele vreemde plaatsen. Ze bedankten voor het aanbod en liepen snel door. Effe met ferme pas en ze zouden het nog net op tijd halen.
Na een paar minuten kwamen ze aan in de Gouden Doosallee en zagen ze de Theahoeve al. Marian stond buiten in het grind te ijsberen, waarbij ze af en toe op haar horloge keek.
'Haaaai!', riep Marian, 'Ik vroeg me al af waar jullie bleven. Jullie waren toch niet vergeten dat jullie vanavond mee zouden doen of wel?'
'We zijn er nu toch', zei Christel die al spijt begon te krijgen van het feit dat ze zich door Marian hadden laten overhalen om aan een of andere vage cursus mee te doen.
'Kom, laten we dan maar snel naar binnen gaan, dan zijn we nog mooi op tijd', zei Winnie.
Ze liepen de hal van de Theahoeve binnen en keken om zich heen.
Terwijl de andere dames naar een folderrek toe gingen, liep Winnie de foyer in. Ze zag dat ene Frank Govers daar een permanente tentoonstelling had. Kledingstukken gemaakt van Lemmastof las ze onder de titel van de tentoonstelling die De Pracht van Peru heette. Ze zag een jasje hangen over een paspop en bekeek het van alle kanten. drip dry only las ze op de label. Nou ja, dacht ze, die zal in ieder geval niet snel verkleuren. Ik zal maar snel naar de anderen gaan. Als Christel dit ziet....
Bij het folderrek zag ze Marian en Christel grinnikend een folder lezen.
'Waar gaat het over', vroeg ze.
Christel gaf haar een exemplaar. 'Dit is leuk, het is een soort cruisereis voor nudisten. Hier kijk maar'.
Winnie bekeek de folder die kopte:
BLOOT OP DE RIEN POORTVLIET BLOOTVLOOT
Een sprookjesachtige reis over het IJsselmeer
Winnie begon mee te grinniken. 'Neem maar mee, dat is wel wat voor volgend jaar'.
Ze werden opgeschrikt door een schelle, hysterische stem die door de intercom snerpte: 'Kom op verzamelen allemaal. Over vijf minuten gaan onze cursussen beginnen. Wilt u zich allemaal naar de cursuslokalen begeven'.
Winnie, Marian en Christel keken verschrikt om zich heen. Zo te zien waren zij tot nu toe de enigen die er waren. Wellicht stonden de andere cursisten al bij het lokaal te wachten.
'Waar moeten we heen, Marian?
'Eerste verdieping, lokaal 4', zei Marian.
Gedrieen liepen ze de trap op naar het cursuslokaal.
'Lokaal 1....., lokaal 2....., lokaal 4, helemaal achteraan de gang', zei Marian.
Terwijl ze de lokalen langsliepen, keken ze door de glazen vensters in de deuren naar binnen om te zien wat voor andere cursussen er werden gegeven. In alle lokalen brandde licht, maar er was niemand aanwezig.
Toen ze bij het derde lokaal naar binnen keken, zagen ze een vrouw naakt en in volle glorie voor een spiegelmuur staan. Vol ongeloof keken ze naar binnen. De vrouw stond licht voorover gebogen en was bezig met een inwendige onderzoek. Ze was daar zo in verdiept dat ze niet door had dat er iemand door het raampje naar binnen keek. Tussen haar benen hing een ondefinieerbaar iets waar ze aan trok alsof het een lichtschakelaar was.
Winnie, Marian en Christel, die sowieso een melige bui hadden, hadden moeite om niet in lachen uit te barsten. En toen de vrouw voelde dat ze bekeken werd, draaide ze zich geschrokken om. Pas toen ze zag dat het drie vrouwen waren, bleef ze zonder gene staan en staarde ze terug. Zonder de badjas, die op de grond lag op te rapen, liep ze naar de deur van het lokaal en opende deze.
'Eh, ik was aan het oefenen voor de Rien Poortvliet Blootvloot. Ik ga mee als stewardess'.
Winnie, Marian en Christel waren te verbouwereerd om iets te zeggen en bleven bij de deur van het lokaal staan. Alledrie waren ze hun hoofd aan het breken op het bedenken van een goed excuus om weg te kunnen gaan.
'Ik zal me even voorstellen. Ik heet Thea Hoeve. Kijk eens wat ik heb', ratelde de vrouw.
De vrouw ging nog dichter bij ze staan en spreidde haar benen om goed te laten zien wat ze had. Behalve de ongelofelijk meur die haar poes verspreidde, hing er een kogelketting - van het soort dat in elke wasbak in Nederland te vinden is - tussen haar benen die bij elke stap die ze maakte heen en weer zwengelde. Vol trots deed Thea haar benen nog verder uit elkaar, duwde de bos haren die ze voor haar grot der oneindige duisternis liet hangen opzij en spreidde haar lipjes. Tussen zoveel vaginaal geweld verschool zich een piercing die de vorm had van een miniatuur kerststal, compleet met wijzen, koningen, dieren, Jozef, Maria en een kindeke Jezus in de kribbe.
'Mooi, he?'
'Goh', zei Christel, 'het enige wat ontbreekt is de Ster van Bethlehem'.
'Ah, nee. Is het lampje al doorgebrand? Nou ja, geeft niets, ik zal straks aan mijn man Hans, die micro- elektrotechnicus is, vragen er een nieuw lampje in te zetten. Ik heb zeker te hard aan het kettinkje getrokken'.
Winnie, ondertussen in een appelflauwte op een stoel neergezegen, merkte op: ' Mijn god, daar kun je het hoofdkantoor van Ivory Towers in kwijt'.
'Wat zeg je', vroeg Thea, daarbij Christel doordringend aankijkend.
'Ik was het niet'. Christel wees met haar vinger naar Winnie.
In de hoop dat Thea haar niet goed had verstaan verzon Winnie een leugen. Ze moesten zo snel mogelijk wegkomen bij deze vrouw.
'De cursus....we komen voor de cursus kleien. Je weet wel: Aardewerk of Porselein. Durf te kiezen'.
'Mm', zei Thea. 'Dat is morgenavond pas, jammer. Willen jullie niet meegaan als stewardessen. Jullie zouden daar erg geschikt voor zijn'.
'Nee, dat is niks voor ons. Trouwens onze vakantie is al geboekt. We gaan naar Peru. U weet wel, van die tentoonstelling in de foyer. Wij gaan de pracht van Peru ontdekken'.
'Weten jullie zeker dat je niet wat langer wilt blijven. Ik kan wel wat gezelschap gebruiken. Alleen is ook maar alleen, toch?'
'Nou nee, we kunnen eigenlijk maar beter gaan. Ik bedacht me net dat de kipvingers nog op het vuur staan en vanavond komt ook de teleaccursus Vlekverwijderen voor beginners' op, en die wil ik niet missen', zei Marian.
"Fijne avond nog'.
'Ja, jullie ook'.
'Tot ziens en bedankt voor de vis!' riep Christel Thea na, die zich al had omgedraaid en het lokaal weer inging.
Toen Thea eenmaal uit het zicht was, rende ze naar de trap en stonden ze een paar tellen later op de stoep voor de Theahoeve te gieren van het lachen.
'Ooit zoiets meegemaakt?' vroeg Winnie.
'Nee', zei Marian, 'en daar ga ik dus nooit meer naar toe voor een cursus'.
Christel die op de stoep was gaan zitten omdat ze het niet meer hield, gierde het uit.
'Hebben jullie dit gelezen?'
In haar hand hield ze een A-4tje waarop stond:
************************************************
Het management van deze cursuscentrum stelt zich niet
aansprakelijk voor enige fysieke, geestelijke of anderszins
ontstane schade veroorzaakt, dan wel ontstaan, door haar
cursusleid(st)ers of de inhoud van het cursusaanbod en vergoedt
derhalve geen kosten die hierdoor ontstaan.
Een ieder die hier les volgt wordt
geacht hiervan op de hoogte te zijn.
*************************************************
'Dus we kunnen de schaamlipaversietherapie wel op onze buik schrijven', gierde Winnie.
|
|
3
HOOFDSTUK 3
"Behind the Dykes"
'Ja'.
'Ja'.
'Nee, vanavond niet'.
'Ja, is goed. Tot straks dan'.
Winnie die de kamer in kwam lopen keek Christel aan.
'Wie was het?'
"Eric Edouard. Die vroeg of we vanavond meegingen naar de stad. Er is een nieuw pottencafe geopend. Het heet "Behind the Dykes". Het is een soort Showbizzcity voor potten.
'Oh leuk, dat is nou net wat Pottendaal nodig heeft', zei Winnie cynisch.
'Waarom belde hij je eigenlijk?, ging ze verder. 'Hij woont hiernaast. Hij had toch kunnen langskomen?'
'Ja, maar hij is niet thuis. Hij belde uit z'n werk. Hij wilde ons daar ontmoeten omdat hij ons aan iemand wilde voorstellen, dus als we hem daar ontmoeten om een uur of 10...'
'Heb je gezegd dat we meegingen?'
'Ja, dat vind je toch niet erg?' Christel keek Winnie vragend aan.
'Je had het me wel even kunnen vragen. Ik was van plan vanavond lekker thuis te blijven. He daar baal ik nou zo van, je maakt altijd dit soort plannen zonder eerst aan mij te vragen wat ik ervan vind. Trouwens Marian zou vanavond langskomen'.
Christel merkte dat ze zich een beetje geirriteerd begon te voelen.
'Ja, maar we gaan bijna nooit meer uit. We zijn al een hele tijd niet uitgeweest. We zitten iedere avond thuis voor de buis'.
'Daar is toch niets mis mee? Of wel soms?'
Met haar armen wanhopig geheven liep Winnie naar de keuken waar ze met veel lawaai in de potten en pannen begon te roeren.
Na een tijdje kwam Christel de keuken binnen en ze ging achter Winnie staan, die op dat moment bezig was de slavinken met een vork om te rollen, zodat ze aan alle kanten mooi doorbakken zouden zijn.
'He joh, zo bedoel ik het nou ook weer niet. Maar het leek me een leuk idee om eens een avondje uit te gaan. We kunnen toch ook aan Marian vragen of ze meegaat?'
En ze kuste Winnie's nek.
'Ach toe. Ga nou mee. Weet je nog hoeveel lol we hadden de laatste keer dat we Marian zagen?'
Winnie die zich eigenlijk niet wilde laten vermurwen kon een glimlach niet onderdrukken toen ze dacht aan wat ze in de Theahoeve hadden meegemaakt. Daar hadden ze nog dagenlang om gelachen.
'Okee dan. Bel jij Marian op en vraag ook meteen of ze mee wil eten. Er is genoeg', riep ze Christel na.
'Doe ik'.
Arm in arm liepen Christel, Winnie en Marian door de nauwe straatjes van het centrum van Pottendaal op weg naar de Aletta Jacobsgracht, waar Behind The Dykes te vinden was. In de verte zagen ze de neonlichten van het nieuwe cafe al blinken.
Aan- en uitflitsende vrouw Antjes in neon kostuumpjes renden over een dijk tussen twee molentjes, waarvan de wieken in licht de illusie gaven dat ze ronddraaiden. Voor de dames naar binnenstapten, bewonderden ze de smaakvolle kitsch die de gevel versierde.
Toen ze de deur van "Behind the Dykes" binnenstapten werden ze begroet door de geur Nature van Yves Rochel. In de hal bleven ze even staan om al hun ingelijste favorieten uitgebreid te bekijken. Foto's van tennissters als Conchita Martinez, Gigi Fernandez, Billy Jean en Martina hingen naast Mathilde Santink - verkleed als Joe - Marianne Weber, mevrouw Elizabeth Smits en een levensgroot portret van Annemarie Grewel met regenboog- bril. De stem van Melissa Etheridge klonk aangenaam schor door de deur naar de rest van het cafe heen. Na nog even om zich heen te hebben gekeken, stapte ze naar binnen en botsten frontaal op een tuinbroek met pleeborstelhaar.
'Kut', riep de tuinbroek terwijl ze zich opraapte, 'ku je nie uitkeike?'
'Nou sorry hoor, ik za je nie staa', bekte Christel in plat Pottendaals terug.
'Waar is de barbarelle', vroeg Winnie in een poging ruzie met de tuinbroek te vermijden.
'Die is de plee aan het poetsen' antwoordde deze.
Winnie keek haar fronsend aan. 'Was jij daar niet voor ingehuurd?'
'Ach modepopje, bek houwe'. De tuinbroek duwde Winnie en Christel opzij en liep naar buiten. Winnie en Christel keken elkaar aan. Nou ja zeg!
Marian was ondertussen naar het pottenposterprikbord gelopen om te kijken of er iets interessants tussen zat.
'Kijk', riep ze, 'dit is pas leuk voor kerst!'
Ze gaf Winnie een flyer.
----- KERST V(R)OUW - INN ------
Origami Club Pottendaal houdt haar
jaarlijkse kerst v(r)ouw-in. Deze
begint om 11.30 uur in wijkcentrum
De Potert, Ratjetoesingel 113,
Pottendaal-Buiten.
Enthousiaste medewerksters staan
klaar om hun papierkunsten te leren.
Er wordt gewerkt in verschillende workshops van beginners tot
gevorderden. Voor kinderen zijn er speciale
kerstvoorbeelden. Deelname is gratis
Zaterdag 16 december.
'Ja, maar', zei Winnie, 'dat was vandaag'.
'Oh kut', zei Christel. Tientallen vrouwen keken om.
'Sorry', zei Christel in het algemeen. 'Niets persoonlijks'.
'Toch wil ik wat achtergrondinformatie over die kerst v(r)ouw-inn' zei Marian. 'Zal ik meteen wat te drinken bestellen. Wat willen jullie?'
'Wijn', riepen Winnie en Christel in koor.
'Is goed. Zoeken jullie dan effe een leuke tafel uit?'
Marian liep naar de bar om de bestelling te plaatsen en informatie te vragen.
De barbarella van "Behind the Dykes" was net bezig een dienblad klaar te maken. Zonder te kijken wie aan de bar was komen staan, riep ze: 'Kom zo bij je mop'.
Marian keek ondertussen om zich heen naar de rest van het interieur. Het was een allegaartje van stijlen, typisch zo'n geval van het werk van een interieur-stylist die de vrije hand had gekregen en zich maar meteen had uitgeleefd. Het was verdeeld in allerlei hoekjes en nisjes die allemaal anders waren ingericht en in elke hoek hing een uitvergrote foto van de vrouw die blijkbaar de inspiratiebron voor de inrichting van dat hoekje was geweest. Marian keek vluchtig naar de foto's om te zien wie ze herkende. Mary Servaas, Koningin Beatrix, de godin Diane pikte ze er al snel uit. Een aantal andere portretten zeiden haar niet zo veel. Elke hoekje en nisje had in ieder geval een andere sfeer. Bij sommige ervan hingen gordijnen die gesloten waren. Dit moesten wel plekjes zijn waar je je kon terugtrekken als je een romantisch onderonsje wilde hebben. In het midden van de ruimte stond een rond podium met een soort catwalk die naar achteren liep. Aan het eind van het plankier hingen bordeauxrode fluwelen gordijnen die met gouden tressen waren afgezet.
Terwijl Marian om zich heen keek had de barvrouw intussen een gevulde dienblad aan een van de serveersters gegeven, waarna ze naar Marian liep.
'Zeg het maar', klonk het.
'Oh, doe maar een karafje huiswijn en een gaseuze on the rocks', zei Marian tegen de vrouw die Doortje heette, tenminste dat zie het naamkaartje die ze op haar bloes droeg.
Terwijl Doortje zich bezig hield met de bestelling vroeg Marian haar naar de kerst v(r)ouw-inn.
het vervolg op de volgende 'custom page' >>>>>
Truus&Trellie
|
