Na even om zich heen te hebben gekeken, besloten Winnie en Christel om in de Gone with the Wind-hoek te gaan zitten. Samen namen ze plaats op de grote schommelstoel die er stond.
Het was groot genoeg voor vier vrouwen en helemaal aangekleed in de semi-romantische sfeer van de film. Grote kussen zorgden voor een aangename zit. Het geheel was overspannen met een dak gemaakt van geplisseerde stof met in het midden een ovaal met geborduurde tekst. Christel keek omhoog en las de tekst waarna ze Winnie even aanstootte. In plaats van Frankly my dear, I don't give a damn, een van de beroemdste teksten uit de Hollywoodse filmgeschiedenis, stond er Frank.. my dear, I don't give a damn.
Winnie en Christel keken elkaar grinnikend aan.Ze schommelden heen en weer terwijl ze wachten tot Marian met de drankjes kwam. Winnie had met de nodige fysieke inspanning een tweetal tijdschriften van een tafeltje weten te bemachtigen.
Terwijl Winnie het blad 'Meer Dan Vrouw Zijn', een gespierde bundel verhalen over ambitieuze vrouwen doorbladerde, keek Christel in de nieuwste Vorsten. Koningin-moeder Juliana keek haar met een demente maar toch welwillende blik vanaf de cover toe. Ze begon erin te bladeren maar toen na een tijdje de 40 foto's van Pieter van Vollenhoven achter de piano haar niet wisten te boeien, ze was daar toch iets te republikeins voor, dwaalden haar gedachten af..................
De Vrede van Bakura
Het was 1975, de locatie was het cafe 'De vrede van Bakura'.
Het was winter, drie maanden na de Paarse September, een maand die beroemd is geworden doordat alle potten in de hele wereld paarse, ongewassen tuinbroeken, met Hollandse hupsakee klompjes van de schoenenreuzin droegen. De ladyshave was verbannen naar het achterkamertje, waar eens in de drie maanden ook mannen mochten komen, mits onder strenge begeleiding van hun lesbische vriendinnen.
Uiteraard kwamen ze in gepaste tenue. Paarse tuinbroeken vierden hoogtij, ook onder mannelijke sympathisanten. Buttons met allerlei teksten als 'Ik ben dol op Mina', 'Baas in eigen Buik'en
'mijn testikels staan jou beter'sierden de jacks, die hun graat magere lichaampjes magerder deden lijken, op. Hoewel ze hun uiterste best deden, echt medestrijders zouden ze nooit worden. Ze waren daar toch.............te mannelijk voor.
Als ze dan in het achterkamertje met de ladyshave waren uitgespeeld, mochten ze mee het cafe in. Eikeltjeskoffie drinken en op de pit-zit-zakken zitten was dan hun beloning.Op een avond ging de deur van het cafe open en Christel - vers uit de provincie - stapte voor het eerst de bar binnen. Twijfelend bleef ze op de drempel staan.
Alle zusters in het cafe keken op en glimlachten; wat een lekker ding!
Christel overwon haar drempelvrees en stapte binnen. Achter de bar stond Truide, die bezig was de gehaakte bierviltjes uit te knijpen. Ze mopperde voor zich uit.
'Geef een pot een potje gerstenat en ze wordt een beest. Moet ik alle viltjes weer uitwringen.Ze keek op, zag Christel staan, en lachte vertederd. Wat zag ze er leuk uit in haar Frank Govers
'Zuidoost-Zeeland-walvisvrij' gekantkloste t-shirt.
'Kom zo bij je scheetje, riep ze Christel toe.Christel zette zich op een pit-zit-kruk aan de bar en bewonderde de Delftsblauwe Baas-in-eigen-Buikborden die aan de bar waren vastgespijkerd.
Terwijl Truide aan het soppen was - en daarna de glazen deed - keek Christel om zich heen naar het interieur. Lichtroze met rode stippen en vlekken. Lekker commune-achtig, ook al rook het er vreemd.
'Haai, ik ben Truide. Wat mag het zijn? Een glaasje zelfgetrokken Campari?
'Mmm, dat lijkt me wel wat', zei Christel, 'off de rocks graag!
Terwijl Truide de bestelling inschonk, begon ze een praatje en legde uit dat ze de enige lesbische Jehova-getuige in Nederland was en dat ze tussen het organiseren van de kerst-sit-in op de Dam en het runnen van de bar ook de inrichting van de bar had verzorgd.
'Zelf getamponneerd en ge-inlegkruisd', vertelde ze er trots bij.
Als je maar bezig blijft, is mijn motto. Wil je nog een glaasje?.'Mwah, doe mij maar een gerstenat on the rocks.
Ik moet nog rijden. En ik moet vanavond nog ritueel kerstkransjes leggen op het toekomstig graf van H.M. Juliana.
Plotseling begon Christel hevig te beven, te schommelen en te trillen op haar pit-zit-kruk. Ze trok helemaal wit weg en werd overvallen door een vreemde angst. Zou het de bonte-kleurenangst zijn?In paniek rende Truide naar de telefoon en riep: 'Ik heb hier verstand van!
Ik zal het nazorgzelfhulpgroeptelfoon- nummer we even bellen?.
'Nee dat hoeft niet', hijgde Christel.
'Je hoeft het -hijg- nazorgzelf-hijg-hulpgroeptele-hijg-foonnummer -hijg- niet te bellen. Het -hijg- gaat al wat beter'.
'Weet je het zeker?' vroeg Truide.
Ik zal voor de zekerheid het nazorgzelfhulpgroeptelfoonnummer wel even bij de telefoon leggen'.
Ze keek Christel meewarig aan. 'Wat had je eigenlijk?
'Tja, ik weet het niet precies, zei Christel.
'Ik keek naar die Delftsblauwe borden en ineens keer kreeg ik een waas voor mijn ogen'.
Terwijl op de achtergrond Janis Joplin met 'Freedom is just another word for nothing left to lose' klonk, nipte Christel met trillende handen aan haar gerstenat en keek nog eens het cafe rond. Haar blik viel op een prachtige vrouw.De vrouw was ongeveer 1.82 meter en had een mooi postuur.
Haar kaaklijn kwam overeen met de beeltenis van een algemene compositiefoto uit Opsporing Verzocht.
Haar zijdezachte zwarte haren dansten als een zeemeeuw over woelige baren. Haar prachtige zwarte haren contrasteerden bij haar hemelsblauwe ogen. Een van de zeven schoonheden.Hoe wonderlijk!
Een oog keek naar links, het andere naar rechts. Tegelijkertijd!
Verder had deze dame absoluut niet meegedaan aan de massale b.h.-verbranding op de Dam. Integendeel! Ze droeg een gekantkloste push-up die de zachte, prachtige rondingen accentueerde.
De verlichting in De Vrede van Bakura - honingkaarsen - was zodanig dat haar hele gestalte zo uitgelicht werd dat ze meer op een prinses leek dan een doordeweekse dame.Christel voelde iets in haar buik golven. Ze wist zeker dat het niet de zemelenkoekjes waren, die ze die avond gegeten had.Het kon maar een ding zijn..........haar vlinders waren niet getemd!Christel liep naar de vrouw. Ze wilde het niet, maar het leek alsof onzichtbare hande haar duwden. Haar hart bonkte in haar keel.
Met klamme handen pakte ze de leuning van de stoel naast de Intens Mooie Vrouw.'Hai', zei ze, 'ik ben Christel'.De Intens Mooie Vrouw keek op. Als door een dolk gestoken viel Christel bijna in katzwijm. Wat een oogopslag! Wat een allure!
'Hai', zei de Intens Mooie Vrouw, 'Ik ben Ivory'.
'Oh', stamelde Christel. 'Kom je hier vaker?'
'Zelden. Ik ben op zakenreis.Wil je met me naar bed, dacht Christel, maar ze zei: 'Goh. Leuk. Wat doe je?
Ik doe de PR voor Bruynzeel. Ik zit zogezegd in de potloden'.
Ivory keek Christel met haar intens mooie vrouwenogen aan. Terwijl de blosjes op haar wangen verschenen, voelde Christel hoe de moed haar in de schoenen zonk. Ze had nog nooit een vrouw versierd, laat staan dat ze zich ooit had laten versieren. Een vrouw zo mooi als deze was vast niet in haar geinteresseerd. Ze keek op haar horloge.
'Sorry Ivory. Ik bedenk me ineens dat ik moet gaan. Over tien minuten heb ik een afspraak..........tot ziens en bedankt voor de vis'.
Met een schok kwam Christel tot de werkelijkheid terug. Marian was met een plof tussen haar en Winnie op de schommelstoel komen zitten.
Ze begon uitgebreid over over haar onderonsje met Doortje te praten.
Hoe die haar had afgeraden mee te doen aan de kerst v(r)ouw in.
Haar vriendin had namelijk al eens meegedaan aan een van de workshops en haar voor kerstmis een georigamiede vibrator cadeau gedaan.
Dat dit een tikje pijnlijk was, was nogal zacht uitgedrukt.
Gelukkig voor Doortje had haar vriendin nu een andere hobby gevonden. Met een beetje geluk zou er gepunnikt iets onder de boom liggen.
De drankjes zouden trouwens zo dadelijk door betreffende vriendin worden gebracht, die werkte hier namelijk ook.
Christel die eigenlijk maar met een half oor had meegluisterd; haar gedachten bleven afdwalen naar De Vrede van Bakura, zuchtte diep.
'Those were the days'.
'Wat is dat nou weer voor semi-filosofische opmerking', vroeg Winnie.'Ach laat me maar', zei Christel.
Winnie richtte zich tot Marian. 'Volgens mij heeft ze nog steeds last van de Vrolijke Drukte.
'Tja, zei Marian, 'een Menstruerende Marleen heb je nooit alleen', en ze legde haar hand op Winnie's knie en keek haar daarbij veelbetekenend aan.
Op dat moment kwam een van de barbarella's met een blad met de gevraagde drankjes aan.
'Zo meiden. De gazeuze is voor.....?'
'Voor mij', zei Marian, 'dank je wel, Floortje'.
Terwijl Floortje de karaf huiswijn met glazen neerzette op een van de tafels naast de grote schommelstoel vroeg Marian haar hoe het punniken ging.
'Wel goed. Jaaaa, met de Punnik-O-Matic sta ik mijn mannetje wel. Punnik jij ook?'
'Nee al jaren niet meer gedaan. Ik ben nooit verder gekomen dan de punnikpaddestoel op de lagere school. Is zo'n Punnik-O-Matic moeilijk?'
'Nee, het is eerder een kwestie van u vraagt, wij draaien. Je stopt de wol erin, de o-matic doet de rest. Maar als je meer wil weten, ik ken nog wel een leuke punniksite.'
'Jammer, ik heb helaas nog geen internet. Is er geen punnik-club in Pottendaal?
Als er een is, laat het me weten. Het lijkt wel of Pottendaal maar een punnikster heeft en die ben ik. Proost dames, ik moet weer verder.
Ik breng jullie zo nog wel een bakje macho-chips.
'Dank je wel en punnik ze!, zei Marian
Met een glimlach naar Winnie en Christel ging Floortje terug naar heer vriendin Doortje die al een volgende bestelling klaar had staan op de bar.
'Goh, Marian. Nieuwe hobby gevonden?.
'Valt wel mee hoor. Ik vind het gewoon leuk om met een creathea te praten. Misschien als ik met mijn andere cursussen klaar ben.'
'Hoe is het trouwens met je laatste cursus?, vroeg Winnie aan Marian die vorige week aan een nieuwe cursus was begonnen:
Woestijnwijsheid en wereldleed.
'Hartstikke boeiend', zei Marian enthousiast. 'Vorige week hebben we het over het Meervoudig Persoonlijkheids Syndroom van Cleopatra gehad. Wisten jullie dat zij wel vierentwintig persoonlijkheden had?'
'Ach ja, mompelde Christel, 'een schizofreen is nooit alleen.
'Ik bespeur een negatieve energie bij jou, zei Marian enigszins gepikeerd.
'Ja. En die kan zo omslaan in heel hard slaan'.
'Tut, tut, Christel. Laten we het wel effe een beetje gezellig houden. Je hoeft Marian niet zo af te bekken, zei Winnie.
'Sorry hoor', zei Christel tegen Marian, 'maar ik weet niet wat ik heb. Dat blauwe sjaaltje van je brengt de verwoestende vrouw in me boven. Laat me maar even, dat gaat zo wel over'.
Alledrie namen ze een slokje uit hun glas terwijl de stilte tussen hen in bleef hangen.Op dat moment kwam Floortje weer langs met de macho-chips. 'Tassie bij?'
'Ja graag'.
Terwijl Floortje de bijbehorende kotszakjes overhandigde, zag Christel dat er een vrouw aan de bar was gaan zitten. Een vrouw die haar bekend voorkwam.
Toen ze de vrouw nog eens goed bekeek, werd Christel lijkbleek. Nee dat kan niet waar zijn, dacht ze. Na al die jaren. Die vrouw, dat zwarte haar, die hemelsblauwe ogen, eentje naar links, de ander naar rechts. Dat kan toch niet! Dat is..........de vrouw der vrouwen...............dat is Ivory...........
Christel voelde hoe de vlammen haar uitsloegen. Ze moest haar glas met haar andere hand vastpakken, anders had ze het vast laten vallen, zo trilde ze. Al haar haren op haar lichaam waren overeind gaan staan. Ze werd op slag in en intens geil. Ze durfde het zich bijna niet af te vragen, maar zou ze na al die jaren nog een kans maken bij Ivory?
Ze keek onder haar wimperharen naar Winnie en Marian die gezellig aan het kletsen en het lachen waren. Vaag drong het tot haar door dat ze de nieuwste inzin (niet te verwarren met onzin) in Lesboland aan het bespreken waren. 'Tot ziens en bedankt voor de vis' was in de Lesbische Laaglanden al een hele hype aan het worden.
Ik moet hier weg, was het enige waar ze nog aan kon denken. Ik moet naar haar toe.Wankelend stond ze op en keek Winnie en Marian aan.
'Sorry schatten, maar ik moet even kijken of ik nog een meisje ben'.
Met onzekere tred, bedwelmd na zoveel jaren door de nog steeds sterke Ivory-effect liep ze richting bar, bezorgd nagekeken door haar vriendinnen. Op de een of andere manier had ze in alle commotie gezien dat Ivory aan het stukje bar was gaan zitten naast de gang naar de toiletten. Ze wilde heel snel naar de toiletten om haar zenuwen tot rust te laten komen. Op de terugweg zou ze als ze al haar moed had verzameld Ivory aanspreken; haar proberen te versieren.
Terwijl Christel wegliep naar de toiletten, gingen Winnie en Marian na een moment van bezorgdheid door met hun gezellig onderonsje. Het duurde niet lang voor ze het weer uitgierden van het lachen.
'Oh shit', piepte Marian.
'Wat is er?, vroeg Winnie nog na lachend.
'Niets, kreunde Marian en ze drukte haar knieen hard tegen elkaar.
'Wat is er nou?'
'Blaasprobleempje', giechelde ze.
'Blaasprobleempjes? Daar weet ik alles van', lachte Winnie en ze blies zachtjes in Marians oor.
Door de warme, zoete alcohollucht, die zinderend en in de lucht tussen hen in zichtbaar was, kon je zien dat er een vonk oversprong.
'Asjemenou', zei Winnie.
'Asjemenou',zei Marian.
volgende hoofdstuk op de volgende pagina >>
|
|
